Het is zover! Dankzij een gedenkwaardige uitzending van B&W is het nu eindelijk bekend welke josti’s er schuilgaan achter de steengeile nicks Prof. Hoxha en Starfucker. Wat een stel latente heaumeaux. Bukken jullie even?
‘Bent u Starfucker?’, vroeg Hanneke Groenteman aan Jaap Stalenburg (zet je 06-nummer ook ff op internet, held). ‘Nee’, zei de verzekeringsagent. Blijft lachen om te zien dat webloggers die het leuk vinden om anderen op leugentjes te betrappen, zelf ook graag liegen. De volgende keer misschien iets beter oefenen, Stalenburg, want dit leek natuurlijk nergens op. Reet kreeg nu al dat angstzweet van je in zijn gezicht. Hij is nog steeds bezig met douchen.
De Commissie-Wallage adviseert de regering om 500 miljoen per jaar vrij te maken om de overheidscommunicatie te verbeteren. Internet speelt een belangrijke rol in de plannen van Wallage cum suis. Er moet meer informatie van de overheid beschikbaar komen en de overheid moet meer met de burger in discussie. Zelf geeft de Commissie het verkeerde voorbeeld: e-mail van burgers wordt niet beantwoord.
In het regeerakkoord van 1998 werd vastgelegd dat er onderzoek moest worden gedaan naar het inzetten van internet bij het toegankelijker maken van overheidsinformatie. Onderzoek betekent in Den Haag dat je een commissie in het leven roept. In dit geval de Commissie Toekomst Overheids-communicatie onder leiding van een van de samenstellers van het regeerakkoord: Jacques Wallage.
In het boek ‘Gekte.com’ schrijven Peter van Dijk en Erik-Jan Gelink over ‘de internetgekte in Nederland en de terugkeer van het gezond verstand’. Maar hoe zit het met gezonde verstand van de twee auteurs? Een recensie.
Nu maandelijks duizenden Nederlanders hun baan verliezen, is het nauwelijks meer voor te stellen dat nog maar een paar jaar geleden hele volksstammen geloofden in wat de ‘nieuwe economie’ werd genoemd. Inflatie en werkloosheid zouden definitief tot het verleden behoren als we de hogepriesters van de nieuwe economie mochten geloven. Oude economische wetten waren niet langer van toepassing. “Als je winst maakt, ben je een lul”, vatte Jeroen Mol (GorillaPark) de stemming samen.
Voor veel internetters is achterdocht een tweede natuur. Als we op WebWereld een ‘raar’ artikel plaatsen, krijgen we al snel reacties binnen met de strekking: “1 April valt wel vroeg/laat (doorstrepen wat niet van toepassing is) dit jaar, hè?”
Evenals de gemiddelde WebWereld-lezer zijn de meeste journalisten gezegend met een gezonde dosis achterdocht. Het probleem voor een internetjournalist is dat je daardoor op een dag als 1 april niets meer serieus neemt. Het begint al eind maart. Dan komen de eerste persberichten binnen waarvan zelfs een chimpansee met leerproblemen zou moeten begrijpen dat het gaat om een grap.
Na de Nederlandse minister Piet Hein Donner denkt nu ook zijn Britse collega Hilary Benn dé oplossing te hebben in de strijd tegen via internet opererende pedoseksuelen: een alarmknop in elke chatbox.
Hoe zou zoiets gaan? Bestaat er een geheim genootschap van Europese ministers die met elkaar onmogelijke internetideeën uitwisselen? Dat Donner aan zijn Europese collega’s vertelt: “Ik heb nu toch iets bedacht: een alarmknop in elke chatbox…”
“Geniaal, geniaal”, giechelt Benn. “Die moet ik onthouden.”
Laat ik nu al zeker twee jaar in de veronderstelling verkeren dat het is afgelopen met de dotcom-hype. Geen burn-bedrijven meer die geld opmaken alsof het niets is. Geen twintigjarige CEO’s die hun sigaar aansteken met een briefje van honderd. Maar ik heb me al die tijd een rad voor ogen laten draaien.
Er is namelijk een internetbedrijf waar ze nog steeds feest vieren alsof het 1999 is. Schaamteloos draaiden ze er in het derde kwartaal van dit jaar 97 miljoen dollar – ruim een miljoen dollar per dag – doorheen.
UPC draagt op geheel eigen wijze een steentje bij aan de onthaasting van de samenleving. ‘Een ogenblik geduld’ duurt bij de helpdesk van de kabelmaatschappij ongeveer drie kwartier. En dat alles voor slechts 10 eurocent per minuut.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik tot voor kort nooit grote problemen had met UPC. Ik had dan ook de nodige voorzorgsmaatregelen genomen: geen internet via de kabel, geen UPC-telefoon, geen automatische incasso en geen abonnement op een pornokanaal van UPC.
Na de nieuwe economie hebben we nu dus de nieuwe politiek. Zoals ondernemers ten tijde van de dotcom-hype dachten dat de oude economische wetten niet meer golden, zo schijnen sommige politici nu te denken dat de gewone wet niet meer van toepassing is.
Het meest sprekende voorbeeld is natuurlijk LPF-minister Hilbrand Nawijn (vreemdelingenzaken en integratie). Hij stelde voor om criminele Nederlanders van Marokkaanse afkomst het land uit te zetten. Een probleempje: dat is in strijd met de grondwet.
Een Amsterdamse rechter bepaalde deze week dat XS4ALL twee handleidingen voor het ontwrichten van de Duitse spoorwegen niet langer op zijn servers mag laten staan. Wat wordt het volgende? Een verbod op scheikundelessen wellicht?
Deutsche Bahn lijdt al jaren financiële schade door activisten die protesteren tegen het vervoer van kernafval. Dat is ook precies de bedoeling van die activisten. Ze hopen het vervoer van het afval zó duur te maken dat de Duitse overheid en de Duitse spoorwegen er op een goede dag mee ophouden.
Bij elke poging die Leefbaar Nederland doet om via internet de banden met de kiezers aan te halen, valt de partij in haar eigen zwaard. De achterban blijkt namelijk keer op keer onberekenbaar. Deze week ontvingen de abonnees van de nieuwsbrief van Leefbaar Nederland een flinke portie ongevraagde e-mail.
Leefbaar Nederland wil graag een moderne partij zijn. Een moderne partij ben je natuurlijk alleen als je iets doet met internet. Het liefst een beetje interactief communiceren met de achterban ofzo. Dat klinkt lekker hip en bovendien onderscheid je je op die manier van al die oude partijen ‘die alleen tijdens de verkiezingen doen of de kiezer belangrijk is’.