Waarom zou je de hele dag door moeten melden wat je aan het doen bent? Dat is toch hartstikke saai? En zonde van je tijd bovendien? Is dat hele Twitter niet gewoon de ultieme tool voor narcisten die ten onrechte denken dat ze alles moeten delen met de rest van de wereld?

Slowchat

Eén van de grote misverstanden is dat Twitter een microblog-dienst zou zijn. Bloggen was de vorige grote hype en omdat je bij Twitter maximaal 140 tekens tot je beschikking hebt voor een bericht noemen we het microbloggen. Maar met bloggen heeft Twitter maar weinig te maken. Het lijkt veel meer op de aloude chatbox. Twitter is alleen een stuk trager dan een gewone chat – een slowchat dus.

Dé reden waarom mensen gebruikmaken van Twitter is dan ook dezelfde als waarom mensen op IRC zitten (of beter gezegd: zaten). Het is gezellig, je hoort de laatste roddels en het is een manier om de verveling te verdrijven. Als je veel vrienden en bekenden op Twitter hebt zitten, kun je in de gaten te houden wie waarmee bezig is. Vorige week had ik een afspraak met een vriend die eerder die dag een bekende van mij in een horecagelegenheid had zien zitten. Niet alleen wist ik al dat die persoon daar zat, ik wist ook met wie hij daar zat en waarover zij spraken. Dankzij Twitter.

En ook voor het volgen van het nieuws is de microblog-die… eh… slowchat een prima hulpmiddel. Het gebeurt me inmiddels regelmatig dat ik nieuws voor het eerst hoor via Twitter. Natuurlijk, je moet het kaf van het koren kunnen scheiden en bij de recente uitbraak van de Mexicaanse griep kwamen er ongetwijfeld allerlei veel te alarmerende berichten voorbij. Maar geldt dat niet voor alle media? Hoeveel onjuiste berichten waren er de afgelopen dagen wel niet in de gewone media dat de varkensgriep zou zijn opgedoken in land A of stad B?

De dienst heeft daarbij het voordeel dat je kunt bepalen wie je volgt en wie niet. Dat is essentieel voor het succes. De combinatie van een slowchat en een sociaal netwerk maakt Twitter tot een killer app. Het zorgt er voor dat de omgangsvormen op Twitter over het algemeen een stuk vriendelijker zijn dan in heel wat chatboxen. De relschopper of trol die je in een chatbox moet verwijderen of negeren, staat op Twitter vooral tegen zichzelf te schreeuwen. Wie gaat hem immers volgen?

Achilleshiel

Hoeveel gebruikers Twitter precies heeft, is een goed bewaard geheim, maar het schijnen er inmiddels meer dan 6 miljoen (kom er maar in, Gretta) te zijn. Dat is geen geringe prestatie voor een applicatie die opmerkelijk vaak te lijden heeft onder technische malheur.

Want dat is wel de achilleshiel van Twitter: de dienst is regelmatig slecht bereikbaar. De bedenkers van Twitter zullen het ongetwijfeld niet zo bedoeld hebben, maar de slechte bereikbaarheid laat ook de kracht van de dienst zien. Ik ken maar weinig sites of online diensten waarbij gebruikers toch in zulke groten getale blijven terugkomen als er voortdurend technische problemen zijn.

Nu ik erover nadenk: de laatste keer dat ik zo’n beroerde service voor lief nam, was in 1994. Toen je nog dertig keer moest inbellen om contact te maken met De Digitale Stad.

De Digitale Stad bleek de voorbode van een nieuwe tijd. Zou dat voor Twitter ook gelden? Nee, wacht, nu overdrijf ik. Net zoals al die columnisten die niet de moeite nemen om Twitter écht te proberen.