Christiaan Alberdingk Thijm liet zich bij het schrijven van zijn debuutroman onder meer inspireren door een mail-fail.

‘Iedere overeenkomst met de werkelijkheid berust op louter toeval’, schrijft internetadvocaat Christiaan Alberdingk Thijm in de verantwoording van zijn debuutromanHet Proces van de Eeuw. Dat mag zo zijn, maar wie het boek leest, komt tal van verwijzingen naar bestaande gebeurtenissen tegen.

Zo wordt de hoofdpersoon van het boek, de ook op Twitter zeer actieve Eppo Boetselaar, aan het begin van zijn carrière in verlegenheid gebracht door een e-mail die hij naar een bevriende advocate denkt te sturen.

In het bericht vraagt hij haar of zij behulpzaam kan zijn bij het vinden van een baan. Hij stuurt de seksueel getinte mail echter naar het verkeerde adres, waardoor het bericht bij een HR-manager terecht komt. Die forwardt het bericht naar collega’s waarna de e-mail steeds verder verspreid raakt.

In 2005 ging een net afgestudeerde jurist op een vergelijkbare wijze in de fout. Hij dacht een vriend bij Houthoff Buruma te mailen, maar stuurde zijn bericht per ongeluk naar iemand anders bij het advocatenkantoor. Een tsunami aan forwards binnen de Nederlandse advocatuur was het gevolg.

Dat had alles met de nogal informele inhoud van de e-mail te maken. Zo schreef de advocaat in spe (die net als Eppo Boetselaar een 9 voor zijn scriptie haalde): ‘Ik heb net eindelijk een punt gezet achter die fuckstudie, dus helaas is het moment aangebroken om iemand te vinden die gek genoeg is om mij elke maand een koffer geld in mijn schoot te werpen.’

Anders dan in Het Proces van de Eeuw bevatte de mail naar Houthoff Buruma geen seksuele opmerkingen. Wellicht dat Alberdingk Thijm zich daarvoor liet inspireren door een e-mail die in 2000 onder Engelse advocaten massaal werd doorgestuurd – en vervolgens wereldnieuws werd.

De mailwisseling in kwestie, tussen Claire Swire en Bradley Chait (van het Londense advocatenkantoor Norton Rose), handelde over de smaak van de sperma van de laatste. Daar zou Claire naar eigen zeggen zeer van genoten hebben. Nadat het bericht de media bereikte stelde Bradley dat de e-mail een door collega’s verzonnen hoax was.

Dit artikel verscheen op Bright.nl.